Jeugdbeschermer Marcia
Ze kijkt me aan alsof ze mij ieder moment over de tafel wil trekken en al haar negatieve energie (lees: woede) op me los wil laten. Mijn hart klopt het hele uur. Dat uur voelt als een dag. Ik voel de stress in elke vezel van mijn lichaam. Haar ogen laten mij geen seconde los, wie er ook aan het woord is..... Zo ging dat vijf jaar geleden. Wat was ik bang voor haar. Ik had nooit kunnen bedenken wat mij jaren later te wachten stond.
We zitten in een gesloten behandelinstelling waar ik als betrokken jeugdbeschermer haar dochter van 14 jaar heb geplaatst, om haar te beschermen. Dochter trok zich niks aan van regels en gezag van moeder of hulpverleners, waardoor ze in gevaarlijke en onveilige situaties terecht kwam. Haar moeder is het niet eens met de gesloten plaatsing en dat laat ze heel duidelijk merken. Achteraf hoor ik van de aanwezige gedragsdeskundige en groepsleider dat zij de hele tijd hun handen op de alarmknop hebben gehouden, omdat zij ook de doordringende spanning voelden. Na de bespreking moet ik achterblijven, om vervolgens via een andere kant naar buiten te worden geleid. Dit kan pas op het moment dat we zeker weten dat deze moeder het terrein heeft verlaten.
Hoe meer wij willen beschermen, hoe sterker moeder haar vasthoudt
Moeder stond bekend als een vrouw die problemen op haar eigen manier oploste en daarbij de regels van de wet niet heel nauw nam. Haar dochter had zij in haar macht en zij verzette zich tegen alle beslissingen die door de hulpverlening en jeugdbescherming werden genomen. Het werd duidelijk dat hoe meer wij haar dochter wilden beschermen, hoe sterker moeder haar vasthield. Uiteindelijk hebben we haar dan ook los moeten laten; Dochter was inmiddels 17 jaar. Gedurende deze hele periode, maar ook een tijd daarna ben ik alert geweest; ‘Dreigt er gevaar? Duikt ze opeens alsnog op om haar punt te willen maken?’… Het bleef gelukkig stil.
Ik voel mijn hartslag door mijn hele lichaam 
Ik ben op kantoor en word door de receptie gebeld met de mededeling dat er bezoek is voor mij. Vluchtig bekijk ik mijn agenda…. geen afspraken vandaag. Ik ben wat verbaasd. De receptioniste noemt de naam van deze moeder en direct word ik overweldigd door een gevoel van spanning en stress. Wat komt zij nu doen?!
Wederom voel ik mijn hartslag door mijn hele lichaam en weet even niet of ik haar wel wil ontmoeten. Toch krijgt mijn nieuwsgierigheid de overhand en vraag ik voor de zekerheid een collega om met mij mee te gaan.
Vol spanning sta ik haar te woord en vraag haar wat ze komt doen. Ze steekt meteen van wal. We staan nog in de gang en zegt dat ze haar excuses komt aanbieden. Hè….wat?! Even ben ik compleet in de war en weet hier niet op te reageren. Ze vertelt dat het helemaal niet goed gaat met haar dochter. Zij zegt in te zien dat ze het ons veel te moeilijk heeft gemaakt en hier spijt van heeft. Ze biedt haar excuses aan voor haar agressieve gedrag en bedankt mij voor de tijd dat ik betrokken ben geweest. Nog steeds beduusd van wat hier gebeurt, ga ik het gesprek met haar aan en vertelt ze over de periode nadat de maatregel was beëindigd. Haar dochter heeft een relatie met een jongen, die haar negatief beïnvloedt. Ze glijdt steeds verder af en de problemen stapelen zich op. Ze vraagt om advies en is uiteindelijk opgelucht vertrokken.
Na haar vertrek ben ik weer achter mijn computer gekropen. Van werken kwam die dag niet meer zoveel. Ik kan niet geloven dat ik met deze vrouw, waar ik zo bang voor ben geweest, een gesprek heb gevoerd zonder enige gevoel van stress. De spanning was er nog steeds, maar dit keer was het positief…. haast euforisch! Hoogspanning geeft soms een vette ‘kick’.
Foto: Envato elements
Disclaimer: Om herkenbaarheid te voorkomen zijn essentiële kenmerken aangepast.