Jeugdbeschermer Sanne
Besluiten dat een kind niet meer thuis kan wonen is de heftigste beslissing die je als jeugdbeschermer kunt nemen. Ook al weet je zeker dat het op dat moment het beste is voor het kind, het gaat je echt niet in de koude kleren zitten. In deze blog vertelt Sanne hoe heftig dat voor alle betrokkenen is aan de hand van een verhaal uit de praktijk.
Lieve kleine man van 6 jaar oud...
Daar sta ik, op het schoolplein samen met papa , om jou op te halen.
Ik zie de verbazing op jouw vermoeide gezichtje.
Verbazing omdat papa op tijd komt.
Je hoeft niet overstuur te raken en bij de juffrouw te wachten tot papa komt.
Verbazing zodra je ziet dat ik er ook bij ben.
Maar ach je bent zes, je hebt al zoveel meegemaakt, het zal allemaal wel…
Je weet niet wat er gaat gebeuren en stapt samen met papa bij mij in de auto.
We gaan naar jouw huis. Het huis wat voor jou vertrouwd is.
Maar ook het huis wat ik, als jouw jeugdbeschermer, zie als een huis vol zorgen en onveiligheid voor jou.
Eenmaal thuis stap je uit de auto en vraagt aan papa of je buiten mag spelen.
Als papa je vertelt dat je mee naar binnen moet, word je boos en verdrietig, alsof je voelt dat vanmiddag anders is. Als je binnen komt en mama ziet huilen blijf je vragen of je buiten mag spelen. Maar ook mama vertelt dat je binnen moet blijven.
Mama trekt je op schoot en vertelt jou dat je uit logeren gaat.
Je bent 6 jaar, maar je voelt dat er iets niet klopt.
Je begint te huilen en te schreeuwen dat je niet weg wilt. Dat je bij papa en mama wilt blijven. Je rent naar boven, naar jouw veilige kamer.
Mama heeft jouw tas al klaargezet. Papa loopt naar boven om jou op te halen.
Papa loopt met jou naar beneden, terwijl je schopt en slaat, ondanks dat je alles met je 6- jarige lichaam in werking stelt om te voorkomen dat papa jou bij mij in de auto zet, zit je toch ineens op mijn achterbank.
Intens verdrietig vraag je om je vertrouwde knuffel, papa haalt hem voor je. Je wilt papa niet loslaten als hij jou je knuffel geeft.
Alles in mij zegt dat jouw papa op dit moment mee moet met ons.
In de wetenschap dat dit formeel niet de juiste route, vraag ik toch aan papa of hij met ons mee wil. Papa stapt in de auto, bij jou achterin om jou uit huis te plaatsen..
Samen rijden we 15 minuten naar een, voor jou en papa onbekende, bestemming.
Huilend hoor ik je tegen papa zeggen dat je spijt hebt, dat je lief zult zijn en nooit meer boos zal worden, maar dat je bij papa en mama wilt blijven. Jouw papa doet zijn best om zijn tranen te bedwingen, de tranen rollen over zijn wangen als hij tegen je zegt dat het beter is als je even gaat logeren.
Eenmaal daar moeten we je achterlaten in een huis waar het veilig is voor jou, waar je tot rust zal komen, waar je rust, stabiliteit en veiligheid zal ervaren en er geen sprake zal zijn van fysiek of verbaal geweld. Waar jij niet afgewezen zult worden omdat je soms moeilijk verstaanbaar gedrag hebt en het soms zelf ook even niet zo goed weet.
Zes jaar ben jij...je bent intens verdrietig en ik laat jou achter...omdat ik jeugdbeschermer ben en ik weet dat dit beter voor je is…
Foto: Envato elements
Disclaimer: Om herkenbaarheid te voorkomen zijn essentiële kenmerken aangepast.